Obraz to termin umowny, ponieważ nie każdy jest posiadaczem oryginalnego dzieła malarskiego starych lub nowych mistrzów. Mianem tym określa się również reprodukcję, grafikę, rysunek, fotografię. Podobnie jak obrazy eksponuje się tkaninę artystyczną (gobeliny, kilimy, makaty z aplikacjami itp.), lustra w ozdobnych ramach oraz rzeźby.
Na najcenniejsze lub najbardziej ulubione dzieła przeznacza się w pokoju dziennym ścianę (lub ściany „ekspozycyjną” – jest to przeważnie część ściany nad regałem, siedziskiem lub innym sprzętem. Obrazy wiesza się tak, aby ich środki znalazły się na wysokości oczu człowieka stojącego, ok. 150…170 cm od poziomu podłogi. Wysokość ta zależna jest jeszcze od wymiarów obrazu i wielkości pokoju, w którym będzie eksponowany; duży obraz wymaga dużej płaszczyzny ściany i wiele przestrzeni wokół, aby można było właściwie go kontemplować. Każde dzieło sztuki należy wieszać na ścianie z zachowaniem właściwych relacji do stojących obok mebli -wyklucza to mechaniczne umieszczenie obrazu na środku płaszczyzny. Ściana z zawieszonymi obrazami powinna stanowić jednolitą kompozycję z innymi elementami wnętrza.
Grupując obrazy można komponować układy symetryczne i asymetryczne oraz, jeśli wiesza się jeden obraz duży i wokół niego małe, układ typu „matka i dzieci”. Grupa symetryczna to zestaw większej liczby obrazów o podobnych rozmiarach, ramach i charakterze, zawieszonych w układzie prostym, statycznym, posiadającym osie symetrii. Dużo ciekawsze efekty osiąga się stosując zgrupowanie asymetryczne, które skupia na jednej ścianie zestaw obrazów o różnych wymiarach, kształtach i ramach, reprezentujących różne techniki artystyczne. Kompozycja dowolna jest rzeczą trudną, wymagającą wyczucia plastycznego oraz wielu prób i przymiarek. Układ asymetryczny potrzebuje też niekiedy, dla zachowania równowagi całości, dodatkowych elementów dekoracyjnych (np. roślin ozdobnych, rzeźby, lampy itp.). Aby ujednolicić różne w formie i wielkości rysunki, grafiki, akwarele i fotografie, można wprowadzić jednakowe w kolorze papierowe passe-partout (czyt. paspartu) – dodatkowe obramowanie nałożone na rycinę przed osłonięciem całości szybą i oprawą w ramę. Passe-partout powiększa obraz, daje mu głębię, podkreśla koloryt. Odrębnym zagadnieniem są też ramy do obrazów, które zmieniały swój kształt przez wieki, od bardzo bogatych, rzeźbionych, złoconych elementów drewnianych lub gipsowych, po proste, cienkie listewki. Wybór rodzaju ram jest zależny od charakteru dzieła, które mają „oprawiać” oraz od upodobań domowego projektanta. Należy jednak unikać ciężkich, przesadnie szerokich i ozdobnych ram zestawionych w jednej grupie. Rama nie powinna być elementem agresywnym, ważniejszym od samego dzieła. Sposoby mocowania obrazów na ścianie to również sprawa indywidualnych rozwiązań (od widocznych gwoździ, poprzez ukryte haki i bolce, do „wystawienniczych” listew pod sufitem, na których wiesza się obrazy za pomocą różnej długości nylonowych sznurków). Na ekspozycję ruchomą, zmienianą co pewien czas (np. fotogramów lub rysunków wykonanych przez domownika) instaluje się stały, duży ekran wykonany z płyty pilśniowej wykończonej listewkami, malowany na kolor ściany.