Drogi pieszo-jezdne buduje się tak, że ich konstrukcja wytrzymuje obciążenie pojazdami ciężarowymi średniej wielkości nie wykazując pęknięć lub odkształceń płaszczyzny nawierzchni. Materiały, z których wykonuje się tego typu nawierzchnie są niekiedy mniej przyjemne w użytkowaniu dla przechodniów (np: kostka betonowa zwana trylinką).
Nawierzchnie jezdne są przystosowane do poruszania się po nich ciężkich pojazdów. Buduje się je zwykle na niewielkich odcinkach jako dojazdy do różnych budynków gospodarczych i innych, gdzie przewidziane jest dowożenie większych ilości ciężkich materiałów. Drogi takie mogą być tak usytuowane, że są niedostępne dla użytkowników obiektu, np. w części gospodarczej.
Pod względem rodzaju materiału użytego do budowy nawierzchni oraz sposobu wykonania dzieli się je na: gruntowe, twarde, nieulepszone i twarde ulepszone.
Nawierzchnie gruntowe wykonuje się z miejscowego gruntu przez odpowiednie wyrównanie i nadanie wymaganych spadków. Do gruntów używanych na takie nawierzchnie można dodawać różnych materiałów poprawiając właściwości mechaniczne, np. przepuszczalność, spoistość.
Nawierzchnie twarde nie ulepszone buduje się z (kamieni naturalnych lub sztucznych o różnym stopniu rozdrobnienia, przy czym kamieni nie łączy się za pomocą spoiw. Nawierzchnie takie wykonuje się najczęściej z kilku warstw kruszyw o różnym stopniu rozdrobnienia.
Nawierzchnie twarde ulepszone buduje.się z łączonych różnymi spoiwami kamieni naturalnych lub sztucznych o różnym stopniu rozdrobnienia i obrobienia (np. kostka, płyty), a także z jednorodnych mas nie zawierających kruszyw kamiennych. Nawierzchnie takie można wykonywać jako jednowarstwowe lub wielowarstwowe.
Ze względów plastyczno-dekoracyjnych buduje się często nawierzchnie kombinowane o charakterze mozaikowym. Wykonuje się je często z wielu materiałów wymagających różnego sposobu połączenia i różnej podbudowy.