Stabilizowanie wapnem prowadzi się zwykle na gruntach o większej zawartości gliny lub iłu, jak również zawartości części organicznych, nie przekraczającej jednak 10%. Zwykle używa się do tego celu wapna hydratyzowanego lub popiołów lotnych uzyskiwanych przy oczyszczaniu spalin ze spalania węgla brunatnego w elektrowniach lub elektrociepłowniach. Popioły lotne zawierają powyżej 15% tlenku wapnia CaO i są bardzo rozdrobnione.
Sposób przeprowadzania stabilizacji wapnem lub popiołami jest bardzo podobny do omówionej już stabilizacji cementem z tą różnicą, że po 2 lub 3 dniach zwilżonej warstwy nie zabezpiecza się przed wysychaniem, gdyż jest ono warunkiem twardnienia.
Obecnie stosuje się coraz częściej stabilizowanie gruntów lepiszczami bitumicznymi. Sposób ten rozpowszechnił się ze względu na łatwość uzyskiwania lepiszczy bitumicznych i duże zalety gruntów stabilizowanych z ich zastosowaniem. Do stabilizowania lepiszczem bitumicznym nadają się prawie wszystkie grunty. W odróżnieniu od metod z zastosowaniem cementu i wapna, (grunty przeznaczone do stabilizowania lepiszczami bitumicznymi powinny mieć bardzo małą wilgotność, czyli powinny być znacznie przesuszone. Jest to warunkiem łączenia się spoiwa z cząsteczkami gruntu. Jako spoiwa stosuje się najczęściej różnego rodzaju smoły. Smoła może być upłynniona przez dodanie środków upłynniających,np. produktów benzolowych, które po odparowaniu powodują jej twardnienie. Upłynnienie zwykłej smoły można również uzyskać przez jej podgrzanie.
Sposób przeprowadzania stabilizacji smołą polega na spryskiwaniu nią gruntu i dokładnym jego przemieszaniu na wymaganą głębokość, zwykle w granicach 8 – 15 cm. Na 1 cm2 nawierzchni stabilizowanej tym sposobem zużywa się zwykle około 15 kg spoiwa bitumicznego. Mieszanie spryskanego gruntu wykonuje się specjalnymi maszynami typu glebogryzarek, doczepianymi zwykle do ciągników. Warstwa przemieszanego gruntu powinna być możliwie szybko (przed stwardnieniem spoiwa) uwałowana. Do wałowania powinno się używać walców wałujących na mokro. Do zalet nawierzchni gruntowych stabilizowanych spoiwami bitumicznymi zaliczyć należy trwałość, nienasiąkliwość, odporność na działanie niskich temperatur i elastyczność.