Wykonanie nawierzchni żwirowej lub tłuczniowej polega na wykopaniu łożyska drogi, zabezpieczeniu jej brzegów przez ustawienie krawężników lub ułożenie kamieni oporowych oraz rozłożeniu i wyrównaniu warstwy kruszywa i jej uwałowaniu. W nawierzchniach wielowarstwowych każdą warstwę powinno się wałować osobno stosując wał o wymaganej masie. Wałowanie każdej warstwy powinno się prowadzić aż do chwili stwierdzenia, że kruszywo nie ustępuje już pod powierzchnią wału. Podczas wałowania warstwy powierzchniowej jest wskazane spryskiwanie jej wodą, co znacznie ułatwia przesuwanie się cząstek kruszywa i zwiększa stopień wzajemnego zaklinowania. Na warstwę powierzchniową nie powinno się używać rozdrobnionego żużla ani też kruszyw z miękkich kamieni naturalnych lub sztucznych, jak np. dolomitu lub cegły, ze względu na łatwą ścieralność i tworzenie pyłów.
Nawierzchnie żwirowe i tłuczniowe są bardzo rozpowszechnione że względu na łatwość ich wykonania i dostępność (zwłaszcza w niektórych rejonach kraju) materiałów używanych do ich budowy. Nawierzchnie te wykazują jednak wiele wad, które powodują obecnie znaczne ograniczenie ich stosowania. Do wad tych należy zaliczyć: trudność utrzymania gładkich powierzchni, pylenie, łatwość spłukiwania kruszywa na odcinkach o większych spadkach, konieczność stosowania umocnień brzegów oraz łatwość zarastania przez chwasty. Z wymienionych względów utrzymanie takich dróg wymaga dużego nakładu pracy i jest przez to kosztowne. Mechaniczne usuwanie chwastów jest często niemożliwe ze względu na trudność używania zwykle stosowanych do tego celu narzędzi. Chwasty na nawierzchniach ze żwiru i tłucznia niszczy się więc zwykle środkami chemicznymi, ale należy pamiętać, że działanie tych środków może zagrażać innym sąsiadującym z drogą roślinom.