Umacnianie nawierzchni w sąsiedztwie drzew powoduje prawie zawsze pogorszenie warunków glebowych i odbija się niekorzystnie na wzroście i rozwoju tych roślin. Gleba, z której korzysta drzewo, powinna być żyzna i charakteryzować się luźną strukturą zapewniającą łatwe wsiąkanie wody opadowej i przenikanie powietrza do korzeni. Przyjmuje się, że zasięg , korzeni w glebie licząc od pnia odpowiada w przybliżeniu rzutowi peryferii korony. Taka też powierzchnia gleby pod koroną drzewa nie powinna mieć nieprzepuszczalnego pokrycia. Powierzchnia gleby wokół drzew rosnących na ulicach i placach jest pokrywana zwykle nawierzchniami o różnym stopniu przepuszczalności lub też całkowicie nieprzepuszczalnymi. Najgorsze warunki stwarza budowanie wokół drzew nawierzchni twardych ulepszonych, zwykle całkowicie nieprzepuszczalnych w stosunku do wody i powietrza. Pozostawiane w bliskim sąsiedztwie pnia nie pokryte niewielkie powierzchnie (miski) zabezpieczone kratami zapewniają dostęp wody opadowej i powietrza, zaledwie w pierwszych latach po posadzeniu drzewa. W latach późniejszych dostęp wody i powietrza jest niedostateczny, i staje się coraz trudniejszy, ponieważ miejsca te ulegają zasklepieniu, udeptaniu itp. Podobne warunki tworzą się również na wąskich pasach trawnikowych przeinaczonych dla drzew między jezdnią a chodnikiem.
Podczas budowania nawierzchni w sąsiedztwie drzew usuwa się zwykle znaczną część warstwy gleby i zastępuje ją materiałami tworzącymi nawierzchnię. Najgrubszą warstwę usuwa się podczas budowania w sąsiedztwie drzew nawierzchni jezdnych. Budowanie nawierzchni w pobliżu drzew naraża też często ich korzenie na znaczne uszkodzenie lub całkowite zniszczenie. Niebezpieczeństwo takie występuje przede wszystkim w wypadku ustawiania krawężników jezdniowych typu ciężkiego.